Als activiteitenbegeleider mag ik veelal één op één momenten des miMakkus ervaren op mijn afdeling. Dit is zo waardevol, maar ook leerzaam.

Gisteren heb ik als weldenkend mens zonder dementie, maar wel als ervaringsdeskundige wat teveel prikkels betreft, met alle goede bedoelingen een kermis-belevings-activiteit georganiseerd op de afdeling. Waarom? Omdat wij denken dat de bewoners daarop zitten te wachten? Omdat wij beseffen dat de echte kermis niet doorgaat en hen toch deze ervaring willen aanbieden?

Ik had een prachtig plan bedacht, helemaal gericht op weinig en aangepaste prikkels ( dacht ik). En daarin ook nog de corona maatregels meegenomen.

Horen, voelen, zien, ruiken, proeven. Oude plaatjes draaien, samen dansen, ruimte gepast aangekleed, kermisfoto’s, poffertjes gebakken, advocaatje met slagroom en prikkers met worst. Ik vond het al heel knap van mezelf dat ik per zintuig “maar” één activiteit had gemaakt.

Daarnaast had ik zelf de regie in handen door als “Corien de Kermistrien” met een grote bloem op mijn jurk en hakjes ( normaal nooit) alles te kunnen begeleiden. Zo kwam er maar één bewoner tegelijk samen met echtenoot of kinderen.

Het was zeker geslaagd, ik heb de deelnemende bewoners en hun familie zien genieten. Maar niet specifiek van die hele kermis die ik had opgebouwd, meer van het samen zijn, aandacht voor elkaar, aandacht voor rust. Een vleugje humor, een stukje begrip. Voor mij stukje beter leren kennen van onze bewoners en hun leven.

Het was zeker geslaagd, om moeders met veel plezier te zien ballen gooien met haar dochters

Het was zeker geslaagd om samen met echtgenoot en mevrouw te “dansen” en te zien hoe ze op zijn schoot ging zitten.

Het was zeker geslaagd om bewoners te zien genieten en reageren op de smaak van het advocaatje.

Het was zeker geslaagd om een foto te maken van het echtpaar met de anderhalve meter ertussen.. Het meetlint dus, maar wel even zonder mondkapje.

Het was zeker geslaagd dat een bewoonster het meeste interesse had in de bierviltjes van Lindeboom en hier een heel gesprek over te voeren in djebbertaal.

Het was zeker geslaagd om samen met een bewoonster te dansen op haar tempo.

Het was zeker geslaa om als Trien de woonkamer binnen te tippelen en reacties te krijgen als “Zeg het met Bloemen” en “Doe die schoenen toch uit als je der niet op kunt lopen” om even later commentaar te geven dat ik niet zonder schoenen moest gaan lopen. En nog meer heerlijke opmerkingen.

Ja, daarover geen twijfels. Maar als ik nu terugdenk. Zelf helemaal gesloopt en gelukkig twee dagen vrij om bij te komen , kom ik weer tot de conclusie die ik al jaren weet.

Less is more, leef in het moment, maak geen plannen, laat gebeuren, geef oprechte aandacht, volg en zie de mens met dementie. Maar gebruik je eigen zintuigen om te horen, zien , ruiken, voelen hoe de ander reageert en ook communiceert. Neem de tijd en reageer dan op je gevoel. Dan ontstaan de mooiste en puurste momenten.

Dit wilde ik even delen omdat ik het weer ervaren heb.

Maak het kleiner… dan is het fijner.