Hand in hand, kameraden….

Vanmorgen met een bijzonder gevoel dit liedje samen gezongen met Tiny bij het crematorium. Ik had als stage voor de training tot Ontmoetings Kunstenaar gevraagd of ik Tiny mocht ondersteunen in haar verdriet. Tiny is een vrouw met een licht verstandelijke beperking en ook een beetje autistisch. Ze heeft altijd zelfstandig gewoond met haar echtgenoot Jan tot een paar jaar geleden. Toen is ze beschermd gaan wonen op een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking.

Maar de weekeindes ging ze altijd naar Jan. Tot Jan ineens heel erg ziek werd en na een kort ziekbed is overleden. Ik hoorde van een vriendin dat Tiny niet lekker in haar vel zat, veel in zichzelf gekeerd was en ze hadden geen idee hoe haar te helpen in haar emoties. Ze sloot zich af.

Voor de flauwe kul zeiden mijn vriendin en ik tegen elkaar “Dat zou een leuke stage casus voor de Rouw Clown zijn”.

Tja , en dan heb je mij weer he!!! Als ik kansen zie , dan wil ik ervoor gaan. En zo is in samenwerking met de verantwoordelijke begeleider van Tiny op de groep, de gedragsdeskundige en mij een plan opgezet.

Ik zou drie bezoeken aan Tiny brengen.

Het was spannend , de eerste keer. Hoe zal ze reageren? Hoe zet ik de vaardigheden in die ik geleerd heb? Is mijn rugzak met clowneskiteiten genoeg gevuld? Ga ik niet zelf invullen enzz. enzz. Wat als? Wat als?

In de training hadden we de casus als rollenspel al uitgespeeld, een leerzaam moment, maar dan nu voor het echie……

Met een koffertje gevuld met diverse spulletjes passende bij verdriet, geluk, liefde kwam ik de woonkamer binnen. En het ging goed. De rustige kennismaking, wezenlijk contact maken. Weinig woorden. Aftastend kijken en voelen wat haar aansprak. Een kaars aan gemaakt voor Jan en Frans Brauer gezongen. Hartjes snoepjes erbij. En ze vertelde over de mooiste momenten met Jan. Dat was samen vis eten op de markt. Wij samen hebben we een sigaretje gerookt met koffie erbij en muziek naar haar keuze . En toen heerlijk gezongen met die goeie Frans. Haar het gevoel gegeven dat ik er echt puur voor haar was. Dat ik haar zag. En ook een beetje stiekem clown geweest, ook al wist ik dat ze niet van clowns hield. Sttt….

Toen ik ging, vroeg ze gelijk of ik de week erna terug kwam. Yes!!!! Ik was binnen!!!

De de week erna was ik er weer met mijn koffertje. Ze ging gelijk op haar plek zitten en met haar voeten schoof ze een stoel van de tafel. Daar kon ik gaan zitten. Het ritueel van het kaarsje hebben we herhaald. Ook de snoepjes. Frans Brauer werd weer aangevraagd. ” Heb je even voor mij? ”

“Ja hoor, ik heb tijd voor jou Tiny en ik zing met je mee.” Daarna wilde ze het liedje van “de Regenboog ” horen en ik mocht haar hand vasthouden. Toen kwamen de tranen en samen in een knuffel hebben we het lied uitgezongen.

Laat mij in mijn koffer ook een rode hartjes ballon, pen en papier en een touwtje hebben zitten. Ze vond het een goed plan om een ballon met een briefje naar Jan te sturen. Ze schreef zelf haar woorden en plakte er nog een groot hart op. Niet hand in hand, maar stevig gearmd zijn we naar het open veld gelopen waar we de ballon lieten gaan . Zo, dat was ook weer gebeurd. Nu was het weer tijd voor koffie en een sigaretje.

En muziek…Tiny vroeg en ik draaide. Van Frans Brauer, Naar Zangeres zonder naam , Demis Roussos en bekende dialect liedjes. Samen genoten we van het zingen. Muziek is de geleider van de verbinding. Dat wist ik al, maar nu helemaal.

Het slotlied was weer van Frans “Heb je even voor mij ?” Ze stond op, keek me recht aan en wees met een lach naar me tijdens het zingen. Wauw. Contact van hart tot hart , en samen dansen als toegift.

Bij het afscheid vroeg ze of ik volgende week weer kwam. Ja hoor !!

En dat was dan vandaag. In overleg met de verantwoordelijke begeleider en aanwezige groepsbegeleidster hadden we ontdekt dat het afscheid van haar man niet goed was afgerond voor Tiny. Zeker in autistische zin bekeken. En zo kwam het dat ik met Tiny eerst een bosje rode rozen ben gaan kopen en daarna naar het mortuarium ben gegaan.

Vol vertrouwen ging ze mee en we hebben de hele weg in de auto gezongen, Frans Brauer uiteraard.

Bij het prieeltje waar ze afscheid had genomen van de kist hebben we samen het bosje rozen gelegd ” Hoije Jan” waren de enige woorden die ze nodig had. Dat was genoeg. En een sigaretje, want dat deden ze ook altijd samen. Met de sigaret maakten we samen een wierookstaafje aan, de rook kringelde naar boven.

Ik vroeg Tiny welk liedje we als allerlaatste voor Jan zouden zingen .

En daar stonden we dus, uit volle borst, hand in hand, maar later gearmd te zingen. Het raakte, het was goed, het was klaar. Dag Jan!!

Terug naar de vertrouwde groepsleiding die met koffie zat te wachten. Het was afgerond. Ik kreeg een prachtige zelfgemaakte en geschreven kaart met 24 hartjes erop geplakt.

” Hoije Tiny, Antoinette gaat weer.” En ze barstte in tranen uit. Een laatste knuffel, een kus op de wang en een brok in mijn keel.

En nu…. zit ik hier thuis…dit hele avontuur opgeschreven in dit dagboek. Zo mooi om te delen. Dankbaar en blij dat dit werk op mijn pad kwam. Een pracht aanvulling aan mijn Mief bestaan.

Miefs