Vandaag na negen maanden afwezigheid mocht ik als Mief weer binnen op deze groep!!
Ik voelde me net een scooter met het spatscherm voor mijn gezicht, maar het werkte veel fijner als een mondmasker. Neusje Neusje !!! En toch veilig!!
Voor de corona tijd bracht ik bij diverse mensen met een ernstige tot zeer ernstige verstandelijke en /of lichamelijke beperking een maandelijks bezoekje.
Al jaren mag ik een half uur individueel op hun kamertje meegaan in hun bijzondere wereld.
Toen ik gisteren weer op de groep was en de sfeer proefde en ook de bijzondere geluiden hoorde, besefte ik hoe zeer ik dit gemist had. Communicatie op een andere manier als al die woorden die zeker afgelopen jaar gezegd en geschreven zijn. Zoals bij vele instellingen mocht ik als bezoeker niet in de woonkamer. Begrijpelijk.
In het rommelhok had ik weer ruim de tijd om me om te kleden, voor te bereiden en vooral mijn hoofd leeg te maken zodat ik helemaal open kon staan voor contact van hart tot hart. Fijn zijn dan alle oefeningen die ik op de opleiding miMakkus, de Theatertrainingen bij Toon Maas, de Kleine Tiki en niet te vergeten de Yoga heb geleerd.
Gevolg van de coronapauze was wel dat ik stijf was geworden. Poeh! Mief was een heel lenige clown die zich kon dubbelvouwen en bewegingen van cliënten goed mee kon doen. Vandaar dat het opwarmen van je lichaam ook hoort bij het voorbereiden. Net als de stem opwarmen trouwens.
Nu is dat lenige lijf even wat minder..
Eenmaal helemaal weer Mief, maar toch anders ging ik op pad.
Het was super om de snoetjes weer te zien, de reacties, de herkenning, de giebels, het loopje, het dansje, als je het hebt over lichaamstaal , dan was ik gisteren bij twee welbespraakte mensen. En ik mocht meedoen. Samen draaien, lopen, lachen, stampen, buigen, voelen, liggen. Heerlijk! Ik besefte wat een verrijking het is als je je gevoel zo puur en basaal kunt uiten, zonder normen en waarden en schaamte..
En samen geeft dat een gevoel van verbondenheid. Als miMakker mag dat, zou ik het als Antoinette doen, kan het wel eens als respectloos gezien worden. Wat zeker niet de bedoeling is.
Vanuit de beweging samen ging het over naar saamhorigheid, ontdekken, friemelen met een touwtje, tikken op een klankschaal en spelen op bed. Met uiteindelijk op duidelijk verzoek bellen blazen, doordat de bellenblaas in mijn handen werd geduwd. Het was een gehannes omdat dit niet met scherm kon! Door mijn gezicht af te wenden en de afstand te bewaren heb ik toch op een rustige fijne manier af kunnen sluiten met heel veel bellen.
Met spatscherm, met handschoenen, met een lach op mijn gezicht en zeker twee tevreden klantjes op hun kamer. Ik bedacht me weer hoe fijn het is als je een maatje voor iemand mag zijn. Gewoon samen en onverdeelde aandacht geven. Eigenlijk had ik dat al de hele dag gedaan op het werk, als maatje mee naar de kinderboerderij, als maatje mee naar de markt visje en ijsje eten, als maatje mee uit de volle woonkamer en genieten van een wandeling met weer eens andere ontmoetingen. Of als maatje gewoon langs iemand op bed zitten die het even niet meer weet. En dan via de spiegel een handkus krijgen.. Daag Sjattebout..
En dan niet te vergeten , mijn kunstmaatje van project Miena!! We hebben alweer plannen voor een nieuw project. Waar we vol goede moed aan beginnen!
Ik besef nu ik het schrijf dat ik als welzijnsgever toch een prachtig beroep heb. ( zelfs met mondmasker in plaats van clownsneus)
Nu thuis ook nog maatje met mezelf, mijn gezin en huishouden blijven !